Welcome to Miami!
Hoi allemaal!
Excuses, de eerste post duurde wat langer dan gepland. Maar met een goede reden! Ik heb me simpelweg geen minuut verveeld en dus ook geen tijd gehad voor een post.
Laten we beginnen.
Vrijdag 13 september begon mijn wereldreis, met als eerste stop: Miami! Je hoort en ziet op tv vaak dingen over Amerika en Miami. En ik kan je vertellen: Miami is precies zoals Will Smith het in zijn films laat zien, maar hier kom ik later op terug.
Op mijn eerste dag ben ik eerst maar naar Miami Beach gegaan om even af te koelen. Normale mensen zouden waarschijnlijk denken: “Wauw, Miami Beach”. Ik dacht alleen maar: wie zou hier allemaal een geweer bij zich hebben? (Ik had mezelf bang gepraat voordat ik naar Miami vloog). Nog geen uur later vliegt er dan ook een vliegtuigje voorbij met een spandoek waarop staat: “Shoot machine guns?” … only in America.
Tijdens de rit naar mijn hostel zei mijn Uber-chauffeur: “Be careful, sharks have been acting funny here lately”, waardoor ik had besloten om tot mijn knieën in het water te gaan en niet verder. Na twee uur levend te verbranden op het strand besloot ik een Uber te pakken naar Ocean Drive, een bekende straat voor mensen die Bad Boys hebben gezien. Hier vind je veel leuke cafeetjes en restaurantjes. Overal is muziek, waardoor het een supergezellige sfeer heeft. Ik durf ook wel te zeggen dat dit mijn favoriete straat was in Miami. Ik vond ook Española Way heel schattig, maar naast eten is hier verder niet veel te doen.
Het viel mij overigens op dat er meer Spaans dan Engels wordt gesproken in Miami. Dit komt door de vele zuid Amerikaanse migranten. Dit was soms best vervelend als je dingen wou bestellen of vragen, puur omdat je verwacht dat mensen in Amerika wel gewoon Engels spreken.
Op dag twee besloot ik de Hop-on Hop-off bus te pakken, aangezien ik best moe was van al het reizen. Ik heb eerst de volledige ronde gedaan en besloot tijdens de tweede ronde uit de bus te gaan bij de bestemmingen die ik graag wilde zien. Eenmaal bij het kunstdistrict besloot ik eruit te gaan. Echter waren er twee zwervers aan het vechten bij de stop, en aangezien niemand anders eruit ging, leek het me verstandig om ook maar te blijven zitten (de geweren spookten nog steeds door mijn hoofd).
De volgende stop waar ik eruit wilde, was Little Havana. Helaas begon het superhard te regenen toen ik eenmaal uit de bus was. Ik heb hier wel wat rondgelopen, maar met de regen was het niet heel bijzonder. Dit was echter hetzelfde bij alle andere stops. Ik kan wel zeggen dat dag twee letterlijk in het water was gevallen.
Dag drie was mijn laatste dag in Miami. Ik besloot de boulevard wat te gaan verkennen om te kijken wat er allemaal te doen was. Na een tijdje vond ik leenfietsen. Ik heb een fiets gepakt en ben over de boulevard weer naar Ocean Drive gefietst. Mensen zeggen vaak dat Amerikanen dik zijn. Dit is ook wel zo, maar in Miami (en vooral Miami Beach) hangt toch wel een fitnesscultuur. Hierdoor kom je veel hardlopers, fietsers en skeeleraars tegen.
Ditmaal ben ik naar het einde van Ocean Drive gegaan en heb ik een kijkje genomen bij het beroemde Nikki Beach. Dit is een strandclub waar je iets van $150 per dag betaalt voor een strandbedje. Verrassing: er was daarom ook helemaal niemand. Ik besloot terug te lopen langs alle winkeltjes, heb nog even een fotootje bij de Miami Beach-letters gemaakt en ben toen teruggelopen naar mijn hostel.
‘s Avonds heb ik nog met mijn hostel-roomie de zonsondergang gekeken op het strand. Dit was een goed einde van mijn Miami-trip. Eenmaal bij het hostel was het inpakken en de volgende dag wegwezen. Miami was leuk voor drie dagen, maar ik hoef er niet weer naartoe. Miami was leuk om eens te zien, maar, naar mijn mening, niet heel erg bijzonder.
Tot de volgende bestemming!
Cheers,
Maritha
