Aloha Hawaii

Het is weer tijd om door te gaan. Na 10 uur vliegen kom ik aan in Oahu, Hawaii. Ik neem een Uber naar mijn hostel. Mijn Uber-chauffeur komt van het eiland en vertelt me van alles over Hawaii. Zo vertelde hij dat het wel deel is van Amerika, maar dat ze hier niets van Amerika willen weten. Zo zijn wapens ook illegaal op het eiland en is het veilig om ’s avonds alleen over straat te lopen. Wat een opluchting! Hij vertelt me ook wat zijn favoriete stranden zijn en welke plekken ik zeker moet bezoeken. Helemaal top, zo’n Uber-chauffeur die ook tourguide is!

Ik dump mijn tassen en besluit even bij te komen op Waikiki Beach. WAUW! Ik heb nog nooit zulk blauw water bij een strand gezien. Het strand zelf is niet heel groot en daarom ook helemaal vol. Na een paar uur relaxen op het strand besluit ik het centrum van Honolulu te verkennen. Hier tref ik meerdere hula-shows en bijzondere straatartiesten.

De volgende dag besluit ik het paleis en Pearl Harbor te bezoeken. Ook maak ik snel even een foto met het Kamehameha-standbeeld, die man in goud die vaak op tv komt.

Bij Pearl Harbor was het aardig druk. Ik heb het gevoel dat iedereen die Hawaii bezoekt zich tot op zekere hoogte verplicht voelt om hier naartoe te gaan. Je vindt hier veel monumenten met verhalen over de mensen die zijn omgekomen tijdens de aanval, maar ook over overlevenden. Ook vind je restanten van de schepen en bommen.
Hawaii zit vol met Aziaten. Ik las dan ook dat vóór de oorlog 42% van de mensen op Oahu Japans was. Deze mensen werden tijdens en na de oorlog vaak gezien als vijanden, en de Japanners die op Pearl Harbor werkten, hadden het hier dan ook moeilijk mee.

De volgende dag besluit ik vroeg in de ochtend de Diamond Head-berg op te gaan. De klim zelf was prima te doen, maar het werd al snel erg warm. Na een half uur klimmen, klauteren en tunnels kom ik aan bij het hoogste punt. Hier had je een prachtig uitzicht over de stad en de vuurtoren.
Tijdens mijn tocht terug naar beneden had ik medelijden met de mensen die nog omhoog moesten. Het uitzicht is het zeker waard, maar ga wel vroeg in de ochtend. De hitte slaat in als een bom.

Voordat ik naar Hawaii ging, had ik contact gehad met mensen die ik ken en die daar wonen. Zij hadden mij een link doorgestuurd voor het Kualoa Park, wat ik absoluut moest bezoeken. Natuurlijk luister ik braaf en had ik dan ook een jungle tour geboekt. Het was 1,5 uur met de bus om bij het park te komen. In Nederland zou ik zeggen “laat maar”, maar in Hawaii is 1,5 uur in de bus geen straf. Wat een prachtige uitzichten!
Eenmaal in het park stap ik met nog tien anderen in de jeep. We rijden door de bergen en de wildernis van Hawaii. Wauw, wat was het fantastisch mooi. Eenmaal boven zegt onze reisleider dat we even een stok moeten pakken en vijf minuten omhoog moeten lopen. Dit was zeker de moeite waard, want het uitzicht was geweldig!
Eenmaal terug in de jeep doen we een kleine movie tour. Zo zien we Samuel L. Jacksons neergestorte helikopter van Kong en zien we de ingang van Jurassic World.

Later die week ontmoet ik Keylee en Pablo in mijn hostel. Na een avondje kletsen besluiten we de volgende dag een auto te huren en het eiland per auto te verkennen. Dit is zeker aan te raden voor iedereen die ooit Hawaii wil bezoeken. Het is prima te rijden en je ziet zoveel meer met een auto. We bezoeken verschillende stranden en maken een paar stops tussen de bergen. ’s Avonds besluiten we de zonsondergang te zien bij Sunset Beach.

We hadden de auto tot 10 uur de volgende ochtend, dus besloten we de auto zoveel mogelijk te gebruiken. We besloten de Koko Head-berg te beklimmen voor zonsopgang, zodat we de auto weer om 10 uur konden inleveren. Onze wekkers gingen om 4 uur en om half 5 zaten we in de auto. Tijdens het ontbijt vond Keylee Henry. Henry kon niet slapen en besloot ook maar gewoon mee te gaan.
Eenmaal bij de berg schrokken we wel. We wisten dat het 1.048 treden waren, maar we wisten niet dat het zo steil zou zijn. Ook waren het geen normale treden, maar een oude treinrails. Tijdens de oorlog verborgen de Amerikanen hun wapens en opslag op deze berg.

De klim was best zwaar. Ik had meerdere pauzes nodig om op adem te komen. Bijna bij de top moest ik nog even zitten. Er kwam een vrouw van rond de 60 naar beneden lopen en vroeg of ik water of een handdoek nodig had. Ze zou even naar beneden en weer omhoog, dus ze kon wel iets meenemen. Ik verklaarde mevrouw voor gek, maar ze vertelde dat ze dit elke dag doet met nog een paar oudjes. Ook vertelde ze dat een veteraan van 84 dit tweemaal per week doet en dat een vrouw van 93 de andere berg elke dag twee keer beklimt. Die andere berg was ook zeker geen lachertje. Nadat mevrouw weer verder ging en ik me 60 jaar ouder voelde, ging ik weer door. Na een uur zweten kwam ik eindelijk boven. WAUW, dit was zo mooi! We moesten nog even wachten op de zon, maar dat was prima aangezien we toch even moesten bijkomen. Toen de zon eenmaal opkwam, werd alles alleen nog maar mooier! Het was afzien, maar het was het zeker waard!

De volgende dag was het alweer tijd om te vertrekken. Ik durf wel te zeggen dat Hawaii nu een van mijn favoriete bestemmingen is! Ik wil hier zeker nog eens naartoe!

Mahalo Hawaii!

Cheers,
Maritha